Ο Σπόρος της Ιερής Συκιάς(2024)
(Dane-ye Anjir-e Ma'abed / The Seed of the Sacred Fig) | Πρώτη προβολή: 19-12-2024
Παναγιώτης Τιμογιαννάκης
2024-12-20
Είναι ένα τρίωρο επικο δράμα από το σύγχρονο Ιράν, που μέσα από μια οικογένεια φτιάνει μια πλήρη τοιχογραφία της σημερινής κατάστασης, με τα όσα συμβαίνουν, όμως το κάνει με ήρωες ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Ανθρώπινους ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ. Κι αυτοί είναι που δίνουν το στίγμα της Τέχνης, ότι το δράμα γίνεται με τους όρους της Τέχνης κι όχι της μπροσούρας.
Νίνος Φένεκ Μικελιδης
Μια ταινία που δίνει την πιο καθαρή, αληθινή εικόνα για όλα όσα πραγματικά συμβαίνουν στο αυταρχικό, καταπιεστικό, με τα βασανιστήρια και τον περιορισμό των ελευθεριών, θεοκρατικό κράτος του Ιράν, που οδηγεί σκηνοθέτες όπως ο Ρασούλοφ σε σύγκρουση με το καθεστώς.
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Στη σχεδόν τρίωρη διάρκεια του, που πραγματικά δεν την καταλαβαίνεις, με μελετημένη ισορροπία στην ακροβασία παρακολουθούμε το salto mortale όχι κάποιου από τους ήρωες αλλά του ιδίου του διαβρωμένου συστήματος που τρέφεται με περισσότερη διάβρωση και ανελευθερία.
Σπύρος Δούκας
2024-12-18
Σινεμά ανθρωποκεντρικό, άμεσα πολιτικό και βαθιά ποιητικό, το είδος που δεν αλλάζει τον κόσμο, αλλά σίγουρα αλλάζει κάτι μέσα μας.
Γιώργος Παπαδημητρίου
Ανεξάρτητα από τα ηθικά της γαλόνια, πρόκειται για μια κατασκευή υποδειγματικά ζυγοσταθμισμένη –παρότι γυρισμένη εν κρυπτώ και αντιμέτωπη με τη δαμόκλειο σπάθη όχι απλώς της λογοκρισίας αλλά και της σκληρής τιμωρίας–, εκφραστικά τολμηρή, αλλά και συνετά μελετημένη ακόμη στα σημεία που καταφεύγει στη στοχευμένη υπερβολή.
Βαγγέλης Βίτσικας
Μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς και ένα θαυμάσιο δείγμα πολιτικού κινηματογράφου που δε γίνεται ποτέ απλοϊκός και διδακτικός.
Στράτος Κερσανίδης
Ένα πολιτικό θρίλερ «γροθιά στο στομάχι», ένα αγωνιστικό ντοκουμέντο, ένα μανιφέστο ελευθερίας αφιερωμένο στις γυναίκες του Ιράν και ολόκληρου του κόσμου.
Γιάννης Ν. Γκακίδης
Ο Μοχαμάντ Ρασούλοφ έφτιαξε μια αλληγορική ιστορία που, καταγράφει ανάγλυφα όχι το πορτρέτο μιας οικογένειας, αλλά της ιρανικής κοινωνίας και του καθεστώτος που την καταπιέζει.
Δημήτρης Μπάμπας
Ο σκηνοθέτης μεταμορφώνει μ' αυτόν τον τρόπο, μια πολιτική -κοινωνική σύγκρουση, που συνταράσσει μια ολόκληρη κοινωνία σ' ένα εσωτερικό οικογενειακό δράμα, όπου η πατρική εξουσία αμφισβητείται και η εξέγερση ενάντια στην πατριαρχία δεν είναι παρά εξέγερση ενάντια στην εξουσία του θεοκρατικού καθεστώτος...
Κώστας Ζαλίγκας
Καλλιτεχνικά μιλώντας, η ταινία του είναι τόσο άρτια δομημένη, τόσο σφιχτά πλεγμένη, που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Δεν περισσεύει ούτε ένα πλάνο και ο ίδιος, με τον μοντέρ του, έχει στήσει μια εξαιρετική ιστορία-κραυγή ελευθερίας ιδιαίτερα ευθύβολη και αποτελεσματική.
Άγγελος Πολύδωρος
Μια ταινία με έντονη και βαθιά πολιτική διάσταση, του Ιρανού σκηνοθέτη Μοχάμαντ Ρασούλοφ, γνωστού για την κριτική του ματιά στο θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν.
vandimir
Την βρήκα πολύ δυνατή - έως και συγκλονιστική έχει χαρακτηριστεί.
Καλλίτσα Βλάχου
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης μάς το έχει αποδείξει και ένας πολύ σημαντικός λόγος για να δούμε αυτή την ταινία, εκτός του ότι είναι μία πολύ καλή ταινία, είναι γιατί τέτοιες φωνές είναι χρέος μας να τις ενισχύουμε.
Γιάννης Φραγκούλης
Οι ηθοποιοί παίζουν έτσι που υπηρετούν την αφήγηση της ταινίας «Ο σπόρος της ιερής συκιάς». Μεταλλάσσονται αριστοτεχνικά όταν πρέπει, κουβαλούν το αφηγηματικό τοπίο πάνω τους, το σώμα τους γίνεται κείμενο. Τα σκηνικά και τα κοστούμια αποδίδουν αυτόν τον ρεαλισμό που έχει ανάγκη η ποίηση της ταινίας, σαν ένα μέτρο σύγκρισης, για να αναπτύξει τον ποιητικό της λόγο.
Αχιλλέας Βασιλείου
2024-12-14
Ένα υπόδειγμα ταινίας πολιτικής καταγγελίας και οικογενειακού δράματος που συγκλονίζει με τον καλύτερο κινηματογραφικό τρόπο.
Θοδωρής Καραμανώλης
2024-12-16
Ο ασυμβίβαστος Ιρανός δημιουργός σκηνοθετεί μια απροκάλυπτα αντικαθεστωτική ταινία, χωρίς να ενδιαφέρεται για τις συνέπειες και το αποτέλεσμα είναι ένα σχεδόν τρίωρο, αλλά «γεμάτο» κοινωνικό θρίλερ, που συνιστά ασυζητητί μια απ' τις κορυφαίες στιγμές του σύγχρονου πολιτικού κινηματογράφου.
Μίλτος Τόσκας
Ο Ρασούλοφ επιλέγει πλευρά και αυτό τον κατατάσσει στους σπουδαίους της εποχής μας και φυσικά όχι μόνο ως σκηνοθέτη, αλλά πρώτιστα ως άνθρωπο που έχει το θάρρος να κρατάει ψηλά το λάβαρο της επανάστασης και να κάνει τους ανθρώπους να βλέπουν προς έναν καλύτερο κόσμο διαλύοντας τα σύννεφα που βοηθούν με τον τρόπο τους το σκοτάδι να επικρατήσει.
Αιμίλιος Χαρμπής
2024-12-10
Και αν σε ένα μέρος του, το σύνολο ολισθαίνει –μάλλον κατανοητά– προς τη λογική του μανιφέστου, τα πάντα μπαίνουν ξανά στη θέση τους με την κλιμάκωση της τρίτης πράξης, εκεί όπου το θρίλερ αγωνίας συναντά την αρχαία τραγωδία σε ένα σπαρακτικό φινάλε.
Ιφιγένεια Καλαντζή
Ένα τολμηρό αντικαθεστωτικό κοινωνικό δράμα, που καταλήγει σε πολιτικό θρίλερ, αναδεικνύοντας καταπίεση και ανελευθερία, αρχικά μέσα από τους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες.
Παύλος Γκουγιάννος
Ο σπόρος της διχόνοιας και του χάους που ταλανίζει την χώρα θα εμποτίσει την οικογένεια, σε ένα βραδυφλεγές πολιτικό θρίλερ ηθικής και χάους.
Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος
Ο «Σπόρος της Ιερής Συκιάς» εξαπολύει μετωπική πολεμική εναντίον της φίμωσης της ελευθερίας από μια άκαμπτη πατριαρχία που διαιωνίζεται συστηματικά και άνωθεν.
Μάνος Θηραίος
Συναρπαστικό μέσα στη λιτότητά του αλλά και καταλυτικά αγωνιώδες στη συνταρακτική κλιμάκωσή του οικογενειακό δράμα πολιτικών προεκτάσεων, ο "Σπόρος της Ιερής Συκιάς" αποδεικνύει για ακόμα μία φορά τη σκηνοθετική και σεναριακή δεινότητα του Μοχαμάντ Ρασούλοφ.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Ένα ιδιόμορφο κατασκεύασμα πολιτικής αιχμής που είναι αδύνατο να παρεξηγήσεις ή παρερμηνεύσεις, έστω κι αν έτσι ποτέ δεν εκμεταλλεύεται πλήρως κανένα από τα εργαλεία του.
Αγγελική Καρυστινού
Ίσως κάποιος θα αναζητούσε μια πιο αντικειμενική ματιά, όμως η ιστορία του Ρασούλοφ άλλα και η Ιστορία τού δίνει κάθε δικαίωμα να χρησιμοποιήσει την τέχνη του ως εφαλτήριο.
Χρυσοστομάκης Λακταρίδης
Ρεαλιστικό στην αρχή, συμβολικό στη συνέχεια, παρά την μεγάλη διάρκειά του, το φιλμ του Ρασούλοφ, δεν χάνει την δυναμική του, υφαίνοντας πειστικές σχέσεις, ανάμεσα στην μητέρα με τις κόρες της, αλλά και όλων των προσώπων μεταξύ τους, χαρακτήρες που αποκτούν συμβολική δυναμική στη συνέχεια και ειδικά στο φινάλε που μοιάζει να είναι αλληγορικό.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Ο Ρασούλοφ δημιουργεί τρομερές εντάσεις μέσα στο πλαίσιο καθημερινότητας της οικογένειας, ενώ με την αφήγησή του κάνει τον θεατή μάρτυρα των «πρωτόγονων» συνθηκών που επικρατούν στο σύστημα της δικαστικής εξουσίας στο Ιράν.
Άκης Καπράνος
2024-12-06
Ξεχάστε το Ιρανικό σινεμά του Κιαροστάμι και του Μαχμαλμπάφ, εδώ έχουμε να κάνουμε με πολιτικό θρίλερ, από εκείνα που οδηγούν τους σκηνοθέτες τους στην εξορία.
Χρήστος Μήτσης
Θαρραλέο, αν και μονοδιάστατο κοινωνικό δράμα στα όρια του θρίλερ. Γυρίστηκε εν κρυπτώ και καταφέρνει να μεταφέρει ένα μέρος της σοκαριστικά καταπιεστικής πραγματικότητας του σημερινού Ιράν.
Παυλίνα Αγαλιανού
2024-12-08
Ο Ρασούλοφ φτιάχνει μια από τις πιο δυνατές ταινίες του, προσανατολισμένη στον θρησκευτικό φανατισμό, όχι μόνο για τη θέση της γυναίκας στο σύγχρονο Ιράν, αλλά και για την αστική δικαιοσύνη ως λειτουργία του κράτους, και πώς ουσιαστικά διαβρώνει τον άνθρωπο μέχρι το μεδούλι.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
Ένα σφιχτοδεμένο πολιτικό θρίλερ που υπακούει στους βασικούς κανόνες της κινηματογραφικής ιρανικής σχολής, αν και στο δεύτερο μέρος χάνει μέρος της αληθοφάνειας της λόγω υπερβολών στην κορύφωση της δράσης.
Πόλυ Λυκούργου
Ακόμα κι αν το αποτέλεσμα είναι άνισο στην οθόνη, όσα συμβαίνουν εκτός αίθουσας, στην κόλαση αυτής της χώρας, το επιβάλουν.
Ιάκωβος Γωγάκης
2024-12-04
Το μήνυμά της – και η προφανής ανάγκη του σκηνοθέτη να εκφραστεί καταγγέλλοντας το ιρανικό καθεστώς – υπερισχύει της δραματουργικής εξέλιξης, γεγονός που επηρεάζει την ισορροπία της αφήγησης.
Χάρης Αναγνωστάκης
2024-12-02
Ο Ρασούλοφ, αλλάζει το γνώριμο τόνο και ύφος του, ανεβάζει την ένταση στο μάξιμουμ και φτάνει σε μία υπερβολή, που δεν πείθει, αφήνοντας και τους αξιόλογους ηθοποιούς του αβοήθητους να πασχίζουν να δώσουν υπόσταση στους χαρακτήρες που υποδύονται.
Ηλίας Φραγκούλης
Αδικαιολόγητα αβυσσαλέο σε διάρκεια φεστιβαλικό σινεμά με πολιτικό άλλοθι, δίχως επεξεργασία ή ανάλυση χαρακτήρων, για το κοινό του «art-house» κυκλώματος που σχεδόν πάντοτε διαβάζει διθυράμβους για τέτοια έργα και πηγαίνει με κλειστά τα μάτια (και την προκάτ πεποίθηση πως παρακολουθεί «αριστούργημα»).
