Τρόμος στο Παρθεναγωγείο(1974)

(Black Christmas / Silent Night, Evil Night)  Πρώτη προβολή: 11-11-2004

Για πολλούς αποτελεί το slasher των slasher και θα συμφωνήσω απόλυτα (εξαιρώ τα gialo όπου δεσπόζει το ανεπανάληπτο Profondo rosso του Dario Argento). Εξάλλου αυτό ήταν το πρώτο που έθεσε τις βάσεις με τις οποίες θα στηριζόντουσαν όλες οι μετέπειτες αμερικανικές ταινίες αυτού του είδους: Μανιακός δολοφόνος, την παραμονή των Χριστουγέννων, πολιορκεί φοιτητική εστία όπου διαμένουν νεαρά κορίτσια και αρχίζει να τις τρομοκρατεί με τηλεφωνήματα και στην συνέχεια τις δολοφονεί μία προς μία.

Ο Bob Clark πολύ σοφά επιλέγει να μας δείξει όσο το δυνατόν λιγότερα από gore και slashing στοιχεία, αφήνοντας πολλά στη φαντασία μας και σώζοντας έτσι το ούτως ή άλλως καλό σενάριο από μία φτηνή και trashy εξαργύρωση. Οι ερμηνείες πολύ καλές και οι χαρακτήρες, ναι μεν κλισαρισμένοι για τα σημερινά δεδομένα (η "τσούλα", η "σπασίκλω", η "μετρημένη και γενναία" κ.α), αλλά μην ξεχνάτε ότι ενδεχομένως αυτή η ταινία δημιούργησε αυτά τα πρότυπα χαρακτήρων που σήμερα αποτελούν κλισέ.

Κλειστοφοβικός, με δόσεις χιούμορ αλλά αρκούντως απειλητικός, ο "Τρόμος στο παρθεναγωγείο" (τι τίτλος κι αυτός στην Ελλάδα!) χρησιμοποιεί σε σωστές δόσεις τα υποκειμενικά πλάνα για να αποκρύψει την ταυτότητα του δολοφόνου, αποφεύγοντας μουσικά ξεσπάσματα ή ξαφνικά τινάγματα που θα θα προκαλούσαν εύκολα τον φόβο.

Όπως συνέβη και με το The Texas Chainsaw Massacre που γυρίστηκε την ίδια χρονιά, τη ταινία τη θυμόμαστε πιο αιματηρή απ'ό,τι είναι πραγματικά. Αλλά το Black Christmas είναι ένα slasher με ασυνήθιστο περιεχόμενο, ένα classic καθόλου typical. Ίσως γι'αυτόν τον ασυνήθιστο και ανορθόδοξο χαρακτήρα του έμεινε στην ιστορία ως ένα λατρεμένο cult horror που δεν μπορείς να αποφύγεις. Επίσης, είναι μια καλή ταινία για να παρακολουθήσεις τη περίοδο των Χριστουγέννων, ως ένα καλό αντίδοτο στην εμπορευματοποίηση των ημερών.